Badanie Ekg wykonywane w spoczynku jest jednym z pierwszych badań dodatkowych zlecanych przez lekarza, który podejrzewa u Pacjenta zaburzenia pracy serca. Jest to niedrogie badanie nieinwazyjne pozwalające na wstępną ocenę pracy serca. Należy jednak pamiętać, że badanie to ma ograniczoną wartość diagnostyczą i raczej potwierdza obecność nieprawidłowości niż je wyklucza. Innymi słowami - prawidłowy zapis EKG nie wyklucza obecności choroby natomiast stwierdzenie zaburzeń elektrycznej pracy serca częściej (choć także nie zawsze) jest związane z jego chorobą.
„ELEKTRYCZNOŚĆ" SERCA
Skurcz mięśnia wiąże się ze zmianami elektrycznymi zwanymi depolaryzacją. Zmiany te są wykrywane przez elektrody przymocowane do powierzchni ciała. Zarejestrowany może zostać skurcz każdego mięśnia, aby więc obserwować jedynie zmiany elektryczne związane ze skurczem mięśnia sercowego, pacjent powinien być zrelaksowany, a mięśnie szkieletowe rozluźnione.
Chociaż serce składa się z czterech jam, z „elektrycznego” punktu widzenia zachowuje się jakby miało dwie, ponieważ zarówno oba przedsionki, jak i obie komory kurczą się w tym samym czasie.
SCHEMAT PRZEWODZENIA W SERCU
Pobudzenie elektryczne w każdym cyklu serca prawidłowo rozpoczyna się w części prawego przedsionka określanej węzłem zatokowo-przedsionkowym (SA, sinoatrial). Depolaryzacja rozszerza się przez włókna mięśniowe przedsionka. Następnie biegnie przez fragment przedsionka określany węzłem przedsionkowo-komorowym (nazywany też węzłem AV, atrioventricular, lub po prostu węzłem). Następnie pobudzenie elektryczne gwałtownie rozszerza się wzdłuż wyspecjalizowanej tkanki przewodzącej, pęczka Hisa, który ulega podziałowi w przegrodzie międzykomorowej na prawą i lewą odnogę. Lewa odnoga pęczka Hisa dzieli się na dwie wiązki. W obrębie mięśnia komory pobudzenie rozchodzi się nieco wolniej przez tkankę nazywaną włóknami Purkinjego.
1. węzeł zatokowo-przedsionkowy (główna składowa układu b-p)
2. pęczek Bachmana
3. przedni szlak międzywęzłowy
4. środkowy szlak międzywęzłowy
5. tylni szlak międzywęzłowy
6. węzeł przedsionkowo-komorowy (główna składowa układu b-p)
7. pęczek Hisa (główna składowa układu b-p)
8. prawa odnoga pęczka Hisa
9. lewa odnoga pęczka Hisa
10. tylna wiązka lewej odnogi
11. przednia wiązka lewej odnogi
12. włókna Purkiniego (główna składowa układu b-p)
RYTM SERCA
Pobudzenie elektryczne serca czasem może rozpoczynać się w innych miejscach niż węzeł SA, co zostanie przedstawione w dalszej części. Słowo „rytm” stosuje się, określając część serca, od której rozpoczyna się jego pobudzenie. Prawidłowy rytm serca, z aktywacją rozpoczynającą się w obrębie węzła SA, określany jest rytmem zatokowym.
ELEMENTY ZAPISU EKG
Masa mięśniowa przedsionków w porównaniu z masą komór jest mała. Również /.miany elektryczne towarzyszące skurczowi przedsionków są niewielkie. Skurcz przedsionków jest związany z załamkiem określanym P. Wobec znacznej masy mięśniowej komór wychylenia rejestrowane w EKG w czasie depolaryzacji komór są również duże: określa się je jako zespół QRS. ZałamekT związany jest z powrotem masy mięśniowej komór do spoczynkowego stanu elektrycznego (repolaryzacja).
Litery P, Q, R, S i T zostały wybrane w krótkim czasie po wprowadzeniu techniki EKG. Wychylenia P, Q, R, S i T określane są mianem załamków; załamki Q, R, S tworzą zespół; odstęp pomiędzy końcem załamka S a początkiem załamka T nazywa się odcinkiem ST.
W niektórych zapisach EKG na końcu załamka T widoczna jest jeszcze jedna fala - U. Jej pochodzenie jest nieznane, przypuszcza się, że może być wyrazem depolaryzacji mięśni brodawkowatych. Pojawienie się fali U po prawidłowym załamku T traktuje się jako normę. Kiedy występuje po spłaszczonym załamku T, może mieć znaczenie patologiczne.
Zespół QRS. Wychylenie początkowe skierowane w dół określa się załamkiem Q. Wychylenie w górę nazywane jest załamkiem R, bez względu na to, czy poprzedza go załamek Q czy też nie. Wychylenie w dół po załamku R nosi nazwę załamka S, niezależenie od obecności załamka Q.
Prześlij komentarz